Άννα Φράνκ 1929-1945
Η Αννα Φρανκ γεννήθηκε στις 12 Ιουνίου του 1929 στη Φραγκφούρτη της Γερμανίας, κόρη του κάποτε εύπορου Οτο που έπεσε θύμα της οικονομικής κρίσης και έχασε τα χρήματά του. Οταν τον Ιανουάριο του 1933 οι ναζιστές ανήλθαν στη εξουσία αποφάσισε αμέσως να εγκαταλείψει τη χώρα μαζί με την οικογένεια του, τη γυναίκα του και τις δυο κόρες του Αννα και Μάργκο. Μετανάστευσαν στο Αμστερνταμ όπου εξασφάλισε τη θέση του διευθυντή σε μια εταιρεία τροφίμων στην περιοχή του Πρίσενγκρατς. Τον Μάιο του 1940 η ναζιστική Γερμανία επιβλήθηκε στην Ολλανδία και ο τρόμος επέστεψε στη οικογένεια Φρανκ.
Όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ολλανδία το 1941, η Άννα αναγκάστηκε να μεταγραφεί από το Μοντεσοριανό σχολείο, στο οποίο φοιτούσε, σ’ ένα ειδικό σχολείο για Εβραίους.
Αντιμετωπίζοντας την απειλή της εκτόπισης σε στρατόπεδο καταναγκαστικών έργων, ο Ότο Φρανκ και η οικογένειά του αποφάσισαν να κρυφτούν στην αποθήκη της επιχείρησής τους στο Άμστερνταμ (9 Ιουλίου 1942). Έχοντας εξασφαλισμένη τη διατροφή και τη βοήθεια ορισμένων φίλων τους μη Εβραίων, παρέμειναν στο κρησφύγετό τους έως τις 4 Αυγούστου του 1944, οπότε τους ανακάλυψε η Γκεστάπο και τους συνέλαβε.
Η Γκεστάπο λεηλάτησε τη σοφίτα, όπου κρυβόταν η οικογένειά της, αφήνοντας ανάκατα στο πάτωμα περιοδικά, βιβλία, εφημερίδες κτλ. Ανάμεσά τους ήταν και το ημερολόγιο της Άννας.
Μετά τη σύλληψη των Φρανκ στο Άμστερνταμ, φίλοι της οικογένειας ερεύνησαν το κρησφύγετο και παρέδωσαν στον Ότο Φρανκ διάφορα έγγραφα, μεταξύ των οποίων και το ημερολόγιο της Άννας, που ήταν γραμμένο στα ολλανδικά. Ο πατέρας της το εξέδωσε το 1947 με τον τίτλο Het Achterhuis (Το πίσω σπίτι) ή όπως είναι γνωστό στη χώρα μας Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ.
Το ημερολόγιο, είχε δοθεί στην Άννα ως δώρο για τα 13α γενέθλιά της και περιγράφει τα γεγονότα της ζωής της από τις 12 Ιουνίου 1942 μέχρι την τελευταία μέρα που έγραψε σ' αυτό, την 1η Αυγούστου 1944.
Η ιστορία της Άννας Φρανκ και της σοφίτας δεν είναι μία σπαρακτική κραυγή για ελευθερία, είναι μία ωδή σε αυτή. Η Άννα Φρανκ υψώνει τη σημαία της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Καλοσύνης και της Αγάπης μαζί με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ.
Όπως η ίδια αναφέρει, το καλύτερο φάρμακο για τους φοβισμένους, τους μόνους, τους δυστυχισμένους είναι να βγουν έξω, κάπου που θα βρεθούν μόνοι με τον ουρανό, τη φύση και τον Θεό. Τότε μόνο αισθάνεται κανείς ότι ολα είναι καλά, ενώ δηλώνει κατηγορηματικά ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει την ουσιαστική σημασία των βιβλίων και του ραδιοφώνου στη ζωή του ανθρώπου όσο οι άνθρωποι της σοφίτας· αυτά τα δύο είναι η μόνη τους παρηγοριά
«Όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου τη νύχτα ανέλυσε όσα συνέβησαν κατά τη διάρκεια της μέρας και μάθε από τα λάθη σου. Αυτό θα σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.»
«Ξέρω τι θέλω, θέτω τους στόχους μου, υποστηρίζω τη γνώμη μου, έχω μια θρησκεία και αγάπη μέσα μου. Επιτρέψτε μου να είμαι ο εαυτός μου και τότε θα είμαι ικανοποιημένη. Ξέρω ότι είμαι γυναίκα, μια γυναίκα με εσωτερική δύναμη και περίσσιο θάρρος.»
«Το ανθρώπινο μεγαλείο δεν έγκειται στον πλούτο ή στη δύναμη, αλλά στο χαρακτήρα και την καλοσύνη. Οι άνθρωποι είναι απλά άνθρωποι και όλοι μας έχουμε ελαττώματα και αδυναμίες, αλλά επίσης, όλοι μας γεννιόμαστε με καλοσύνη μέσα μας.»
«Δεν σκέφτομαι τη δυστυχία, αλλά τα όμορφα πράγματα που παραμένουν γύρω μου.»
«Γράφοντας ένα ημερολόγιο είναι πραγματικά μια παράξενη εμπειρία για κάποια σαν εμένα. Όχι μόνο γιατί ποτέ πριν δεν είχα γράψει κάτι, αλλά και επειδή μου φαίνεται ότι αργότερα ούτε εγώ ούτε κανείς άλλος θα ενδιαφερθεί για τους συλλογισμούς ενός δεκατριάχρονου κοριτσιού που πάει σχολείο. Εντάξει, δεν τρέχει τίποτα. Νιώθω πως μου αρέσει να γράφω.»
«Οι γονείς μπορούν να δώσουν μόνο μια καλή συμβουλή ή κάποιες σωστές κατευθύνσεις, η τελική διαμόρφωση του χαρακτήρα ενός ατόμου βρίσκεται στα χέρια του.»
