Λένε πως η ιστορία μας ξεκινά πάντα από την ιστορία της μητέρας μας. Εκείνη είναι η αρχή των πάντων στη ζωή μας, εκείνη μας έφερε στον κόσμο, μας πότισε με την αγάπη και την φροντίδα της, ακολούθησε κάθε μας βήμα, στήριξε κάθε μας όνειρο, ίσιωσε τις στραβές γραμμές και μας βοήθησε να τραβήξουμε ίσιες, και στάθηκε πίσω μας, λίγο να σπρώχνει και λίγο να στηρίζει. Η μητέρα μας είναι η αρχή μας. Είναι αυτή που μας έμαθε πώς να αγαπάμε, αλλά και πώς να είμαστε κι εμείς μαμάδες.
«Τώρα πια τα ξέρω όλα. Όσα έβλεπες και δεν μιλούσες. Όσα θυσίασες, πόσο λίγο παραπονιόσουν, πόσο λίγες απαιτήσεις είχες… Το μόνο που ήθελες -το μόνο που θέλεις- είναι να με βλέπεις ευτυχισμένη.»
ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΝΑ ΟΜΟΡΦΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ
Ποιήματα για την Μητέρα
ΙΩΑΝΝΗΣ ΠΟΛΕΜΗΣ "Ο αποχαιρετισμός της μάνας"
Μισεύεις για την ξενιτιά και μένω μοναχή μου,
σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.
Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,
για χάρη σου ν’ ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.
Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ’ ό,τι αγγίζεις
και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.
Να πίνεις και να ξεδιψάς και να ‘ναι αυτό γεμάτο,
σα να ‘ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να ‘σαι από κάτω.
Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,
δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.
Παιδί μου, αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,
με δίχως βαρυγκώμηση συχωρεμένος να ‘σαι.
Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας, ντροπή σου φέρνει,
ωστόσο και πάλι θα ‘μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.
Μ’ αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,
να ‘ναι η ζωή σου, όπου κι αν πας, αγκάθια και τριβόλοι.
Άγγελος Βλάχος - Η καρδιά της μάνας
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη.
- Δεν αγαπώ εγώ, του λέει, παιδιά,
μ’ αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου.
Τρέχει ο νιος, τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει, μα σκοντάφτει
και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
και την ακούει να κλαίει και να μιλάει.
Μιλάει η μάνα στο παιδί και λέει:
- Εχτύπησες, αγόρι μου; και κλαίει!
Η ΜΗΤΕΡΑ
Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω να μου λυπηθεί, που όλη νύχτα κι όλη μέρα,
για το καλό μου προσπαθεί;
Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρεφος απαλό,
μ'εκαθισε στα γόνατά της
και μ'΄εμαθε για να μιλώ..
Αυτή με τρεφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά
και διπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω , ξαγρυπνά.
Αυτή , σαν πέσω και χτυπήσω,
φιλά, να γιάνει, την πληγή
αυτή τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω, μ'οδηγεί.
Πώς το 'λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω να μου λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα,
για το καλό μου προσπαθεί;
Γεώργιος Βιζυηνός.
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ
Για σε το πρώτο κλαψιμο
για σε το πρώτο γέλιο.
Εσύ 'σαι το θεμέλιο
που χτίζεται η ζωή.
Για σε το πρωτο φίλημα
για σένα η πρώτη κρίση
εσύ'σαι η θεία βρύση
που λούζεται η ψυχή.
Για σε το πρώτο μίλημα
για σε το πρώτο χάδι
εσύ'σαι τ'αγιο υφαδι
που υφαίνεται η ζωή.
Για σε το πρώτο βαδισμα
για σενα η πρώτη αγκαλη
εσύ'σαι ο ήλιος παλι
που λαμπει στην ψυχή.
Για σε το πρωτο ταξιμο
για σε το πρώτο δόσμα
εσύ'σαι τ'αγιο κλωσμα
που κλώθεται η ζωή.
Για σε το πρώτο κλαψιμο,
για σε το πρώτο γέλιο
εσύ'σαι το θεμελιο
που χτίζεται η ζωή.
Γ.Αθάνα - Τ. Βυθουλκα-Σωτηρία
Σολωμός Διονύσιος "Η Ελληνίδα μητέρα"
Κρέμεται το σπαθί κοντά στην κούνια σου, καλό μου,
αλλά το χέρι δεν είναι που το ’σφιγγε στη νίκη.
Μακρύς ο λάκκος π’ άνοιξε και κλει το γίγαντά μου.
Κάμπους, βουνά, χωρίς αυτόν μάχης καπνοί σκεπάζουν.
αλλ’ αυτό τώρα που κουνώ τ’ αμέριμνο κορμάκι
αύριο θα γίνει δύναμη που ο λογισμός κινάει,
και στήθι αντρίκειο θα σταθεί στες σαϊτιές της μοίρας.
Βρέχει τα βέλη της αυτή στα ύψη των ανδρείων,
που εκεί στημένοι στερεοί λάμπουν στη μάχη θείοι.
Χαρές και πλούτη να χαθούν, και τα βασίλεια, κι όλα,
τίποτε δεν είναι, αν στητή μέν’ η ψυχή κι ολόρθη.
Όλα τα ερείπια γύρω της κοιτά χαμογελώντας,
κι ανθοί σ’ αυτά, παντού κι αργά, βλασταίνουν ως τον τάφο.
φυτρώνει και στο σκότος του του Παραδείσου τ’ άνθι.
Του κόρφου συ, της αγκαλιάς αγαπημένο βάρος,
σπούδαξε, μην αργοπορείς βάρος να γίνεις τρόμου
εκεί που οι χείμαρροι του εχθρού τρομαχτικά βρυχίζουν.
Αλλά το χέρι σου ζωστό πλια στο λαιμό μου γύρω
δε θα ’ναι τότε, αλλά σ’ αυτό τ’ ολεθροφόρο ξίφος.
Της Μοίρας έτσ’ οι δύναμες, όσο τρανές κι αν είναι,
κι αν πέσεις συ στον πόλεμο, μένουν εκείνες, όπως
της κούνιας τα κινήματα που τώρα σε κοιμίζουν.
Μεγάλωσε, μεγάλωσε, μη δίχως μάνα μείνεις.
Θα ζώσει εκείνη το σπαθί μες στο βυζί αποκάτου,
κι εμπρός ! σημαία και σπαθί, ψυχή, ψυχή, και νίκη !
Την ψυχή μέσα μου γρικώ του ποθητού πατρός σου,
και χίλιες, χίλιες γύρω μου ξαστράφτουν Αμαζόνες.
Άντρες, γυναίκες είν’, κανείς δε θα ρωτά στη μάχη.
Κοίτα τους λάκκους ! – αλλά τι μπορείς συ να κοιτάξεις;
Άπειρους λάκκους, άπειρους γεμίζουν οι νεκροί μας.
πέφτουμ’ εμείς, το έργο μας για την πατρίδα μένει,
και σ’ όλα ζει τα στήθη μας τούτ’ η πνοή και μόνη,
που φλόγα γίνεται φριχτή καθολικού πολέμου,
που κάθε γη και θάλασσα παντού περιλαβαίνει,
που ζώνει εσέ και σκίρτημα και της κουνιάς σου δίνει.
Σκίρτα, κουνιά, μ’ ευχή χαράς για το καλό που θα ’ρθει !
Γλυκά κι η τύχη μού γελά, γιατί η στιγμή ’ναι τούτη
που τ’ ακριβά σου βλέφαρα σηκώνονται κι αφήνουν
το χαμογέλιο της ματιάς να λάμψει, σ’ όλα τ’ άλλα
αβέβαιο και τρεμάμενο, αλλ’ όχι και σ’ εμένα.
Έλα σ’ εμέ, των σπλάχνων μου γλυκό βλαστάρι. θέλω
για μια στιγμή γοργά ’π’ αυτό το σπίτι να μακρύνω.
θέλω το μέτωπ’ ο καπνός της μάχης να σου ’γγίξει,
πλατιά το στήθος σου, βαθιά, να πνέξει ολέθρου φλόγα.
Μελισσάνθη «Η μπαλάντα της μάνας»
“Την ώρα αυτή που τα μωρά ξυπνάνε
πάνω στου στήθους τη ζεστή φωλιά
πού να ‘ναι κι ο δικός μου γιος; πού να ‘ναι;
Στης θάλασσας μέσα την αγκαλιά
με δίχως νανουρίσματα κοιμάται…
Κοιμάται ο γιος μου μη μου τον ξυπνάτε
κύματα, πιο βαθιά μη μου τον πάτε
της άρμης σας πικρά είναι τα φιλιά.
Ποιο άλλο μικρό δέχτηκε τέτοια χάδια;
Πίνει για γάλα τον πικρόν αφρό
του κύματος φοράει τα τυλιγάδια
τριγύρω στο λαιμό τον τρυφερό.
Πού είδατε αλλού τέτοιο ακριβό γιορντάνι;
Νάνι του, νάνι, νάνι- νάνι- νάνι
Σωπάτε, νάνι, το παιδί μου κάνει
Κι έχει για κούνια, τώρα το νερό.
Και για πνιγμούς, για τραγικά ναυάγια
μέσα στις νύχτες του όλο ιστορεί.”
Για της νεράιδας- θάλασσας τα μάγια
Που παίρνει όποιον τις νύχτες τη θωρεί
- Αποκοιμούνται στο μαστό τα βρέφη -
Μένανε, η άρμη το παιδί μου τρέφει
με το μικρό του δαχτυλάκι γνέφει
της τρικυμίας ν’ αρχίσουν οι χοροί.
Μ’ απόψε, η θάλασσα είναι σαν το λάδι
- πλατειά, θαρρείς, που απλώθηκε στρωμνή –
μαυρίζει, αίμα πνιγμένου, το σκοτάδι.
Παιδί μου, ακούς της μάνας τη φωνή;
Πού απόψε, αυτή σου σιγοτραγουδάει:
“Μαζί θα κοιμηθούμε, πλάι πλάι
νάνι, κανένας μη μου το ξυπνάει
γιατί η καρδούλα του ίσως να πονεί.”
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ
Το παιδί χαρά στο σπίτι και ελπίδα μας καλή,
μεγαλώνει και μας δίνει, ζεστασιά μες στην ψυχή.
Με λουλούδι πάντα μοιάζει μες στη γλάστρα της ψυχής
κι είναι το παιδί μας τώρα, ηλιαχτίδα της ζωής.
Συ παιδί μου και χαρά μου, συ ελπίδα μου χρυσή,
γίνε της ζωής το φως μου, κόπων μου ανταμοιβή.
Με λουλούδι πάντα μοιάζει μες στη γλάστρα της ψυχής
κι ειναι το παιδί μας τώρα, ηλιαχτίδα της ζωής.
Ανδρ. Παναγιωτοπούλου- Ε.Πιερακάκη -Ξυλούρη
Το παιδί χαρά στο σπίτι και ελπίδα μας καλή,
μεγαλώνει και μας δίνει, ζεστασιά μες στην ψυχή.
Με λουλούδι πάντα μοιάζει μες στη γλάστρα της ψυχής
κι είναι το παιδί μας τώρα, ηλιαχτίδα της ζωής.
Συ παιδί μου και χαρά μου, συ ελπίδα μου χρυσή,
γίνε της ζωής το φως μου, κόπων μου ανταμοιβή.
Με λουλούδι πάντα μοιάζει μες στη γλάστρα της ψυχής
κι ειναι το παιδί μας τώρα, ηλιαχτίδα της ζωής.
Ανδρ. Παναγιωτοπούλου- Ε.Πιερακάκη -Ξυλούρη
ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΒΙΝΤΕΟ:
Πίνακες ζωγραφικής με θέμα τη μητέρα
ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ
Τώρα δείτε ένα βίντεο με τη μητρότητα στα Ζώα...
Τα λόγια είναι περιττά για το παρακάτω βίντεο...
Μαμάδες, ευχαριστούμε πολύ για όλα τα ξενύχτια,
τα ζεστά χαμόγελα, τις αγκαλιές παρηγοριάς κι ασφάλειας,
τα υπέροχα γεμιστά, τα ιαματικά "σ' αγαπάω".
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!!!
